7. Lilkowy tata.

Wiele razy mnie zranił. Teraz nie potrafię dać mu szansy. Chociaż się stara. Chce dbać o mnie. O Lilkę. Nie jest to jednak proste. Nie wiem czym spowodowana jest jego metamorfoza. Czy to znów poza jaką przyjął. Nie wiem na ile intencje ma szczere. Czy w ogóle takimi są.
Jestem naiwna, za dobra. Bardzo wszystko przeżywam. Biorę do siebie. Dlatego nie mogłam nigdy do końca cieszyć się z macierzyństwa. Jeśli był spokój, cisza... to niestety tylko przed burzą.
Znamy się od dawna, przyjaźniliśmy się, spotykaliśmy. Byliśmy razem. Kilka złych wyborów. I zaszłam w ciążę... Za szybko.
Wtedy myślałam, że nie zaakceptuję tego co się stało. Nie chciałam tej ciąży. Byłam w szoku. Przepłakałam wiele dni i nocy. Teraz wiem, że jest najlepszym co mi się przytrafiło. Będę mamą. Już niebawem. To cud. A nie każda kobieta ma taką możliwość.
Jednak by zrozumieć, potrzebowałam czasu. Jakichś 3-4 miesięcy.
By wyzbyć się żalu. Którego chyba nigdy do końca się nie wyzbędę.
Zadra pozostanie.

Regularnie dzwoni. Czasem napisze. Przyjeżdża. Niejednokrotnie bez uprzedzenia. Wie, że nie pozwoliłabym przyjechać. Przywozi rzeczy dla małej. Chce mnie 'rozpieszczać'. Ale nie zagłaska mnie jakimiś prezentami. I nagłą troską.

Jakiś czas temu podczas ostrej kłótni, wypalił, że zabierze mi małą. Wbiło mnie w fotel. Myślałam, że go rozszarpię. Gdybym tylko miała siłę!
Potem przepraszał, że go poniosły nerwy. Że do tego stopnia podniosłam mu ciśnienie, że nie wytrzymał.
A chodziło tylko o to, że nie chcę by mała miała na imię Oliwia (choć ładne!).
Bo po prostu nie czuję tego. Nie pasuje do Niej to imię. Z resztą kilka moich koleżanek ma Oliwki. Nie chciałam by w przedszkolu, szkole. Moja córcia była jedną z kolejnych Oliwek, Julek.
Dlatego tak bardzo spodobało mi się imię Lilianna. Pasuje mi do mojej Maleńkiej. Taki instynkt mi to podpowiada.
Lilianna Helena. Tak będzie nazywała się moje córeczka. A jej ojciec - niech sobie myśli co chce.
Chcę by miała z Nim kontakt, by miała ojca. Ale nie będę z Nim. Nawet dla Jej dobra. Nie jestem w stanie. Nie chcę się męczyć. Nie chcę by ona widziała jak się męczę.
Stworzę jej szczęśliwe dzieciństwo. Zrobię wszystko by tak było.

Mam wspaniałego przyjaciela. Gdyby nie on, nie wiem czy dałabym radę. Chce być przy Nas...
Poznałam go rok temu. Potem zaszłam w ciążę. A on czeka na mnie cały czas.
Akceptuje, że jestem w ciąży. Z kimś innym.
Chce byśmy stworzyli rodzinę. Czeka na narodziny Lilki. Planuje już brać urlop, żeby być ze mną podczas porodu. Nie wierzę, że istnieją tacy ludzie?! Pokochał jak swoją. Choć jeszcze się nie urodziła.
Pokochał mnie w dwupaku. I znosi dzielnie humory. Znosi to, że widuję się z ojcem Małej.

Ja nie chcę się wiązać. Póki co. Chcę by był tak jak teraz, blisko. Ale nie chcę popełnić kolejnego błędu. Chcę mieć pewność. Jestem odpowiedzialna nie tylko za siebie. Jestem odpowiedzialna za malutką istotkę. Która jest najważniejsza! I to jej dobro stawiam na piedestale...